Kariera tego legendarnego dyrygenta związana była z najważniejszymi scenami operowymi na świecie. Na liście jego sukcesów były: Mediolańska La Scala, nowojorska Metropolitan, San Francisco Opera, londyńska Covent Garden, wiedeńska Staatsoper, Teatro San Carlo w Neapolu, Teatro São Carlo w Lizbonie oraz Opera Paryska, Deutsche Oper w Berlinie – przyznacie Państwo, że to imponująca – choć niepełna – lista teatrów, w których podziwiano jego kapelmistrzowski kunszt. Dyrygował też częściami ceremonii otwarcia i zamknięcia Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku, czym zaskarbił sobie uznanie w sportowym świecie.Uważany był za jednego z największych hiszpańskich dyrygentów wszech czasów.
Luis Antonio García Navarro urodził się w 1941 r. w Chivie we wschodniej prowincji Walencji. W rodzinnym mieście. już jako dziewięciolatek rozpoczął naukę gry na oboju, następnie studiował obój, fortepian i kompozycję w konserwatorium w Madrycie. Dzięki stypendium rządów francuskiego i włoskiego, jakie uzyskał w 1963 roku, kontynuował naukę za granicą. Studiował dyrygenturę orkiestrową u Karla Osterreichera i Franco Ferrary, a później w Wiedniu u Hansa Swarowsky’ego i Reinharda Schmidta. Ważnym momentem jego kariery było założenie Orkiestry Narodowej SEU, z którą zdobył pierwszą nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Bensançon w 1967 roku, co zaowocowało mianowaniem go na głównym dyrygenta Orkiestry Symfonicznej w Walencji. Niemal od początków swojej kariery prowadził i dyrygował cenionymi zespołami symfonicznymi, by wspomnieć: Los Angeles Philharmonic, Orchestre National de France i Operę Paryską. Pełnił funkcję Dyrektora Muzycznego Teatro São Carlos w Lizbonie od 1979 do 1981 roku i Głównego Gościnnego Dyrygenta Orkiestry Radiowej w Stuttgarcie, w 1987 roku zostal mianowany dyrektorem muzycznym w tym mieście. Lata osiemdziesiąte to okres kariery amerykańskiej związany z współpracą z Chicago Symphony Orchestra, Los Angeles Philharmonic, San Francisco Opera, Metropolitan Opera w Nowym Jorku — gdzie zadebiutował 4 listopada 1985 roku, prowadząc przedstawienia Pajaców i Rycerskości wieśniaczej. Dwa lata później – 14 maja 1987 roku przedstawieniem Madama Butterfly debiutuje w La Scali. W styczniu tego samego roku mogłą jego kunszt poznać bywalcy Opery Wiedeńskiej, gdzie rozpoczął karierę od dyrygowania Falstaffem Verdiego. Później, do 1991 roku, prowadził w tym teatrze przedstawienia między innymi Tosci, Aidy, Cyganerii i Mocy przeznaczenia. W 1983 roku otrzymał Medal Miasta Paryża za szczególne zaangażowanie promocję muzyki francuskiej oraz za współpracę z teatrami w Strasburgu, Stuttgardu, Lyonie i Tuluzie. W Hiszpanii pełnił funkcję dyrektora artystycznego i muzycznego Teatro Real w Madrycie po jego ponownym otwarciu w 1997 roku. Stworzył tam zespół współpracowników, z którym wyprowadził ten teatr na czołową pozycję w Europie. Wśród planów artystycznych Garcii Navarro były dwa wielkie projekty – wystawienie w Teatro Real wszystkich „hiszpańskich” oper Verdiego i tetralogii Wagnera. Projekt verdiowski udało mu się zrealizować, jednak ostatnią premierę, Don Carlosa, oglądał już tylko jako widz.
Był fanem hiszpańskiej zarzueli, którą zaprezentował na Salzburger Festspiele. Pod jego kierownictwem zabrzmiały w różnych teatrach Hiszpanii oraz Wiednia i Paryża dzieła: Péreza Soriano, Jose Serrano, Ruperto Chapí, Pablo Luny, Reveriano Soutullo i Juana Verta, czołowych twórców tego gatunku. Wielkim sukcesem okazało się jego tournée po Japonii i Korei Południowej z Orkiestra Symfoniczną z Barcelony, w trakcie którego zgrano dwadzieścia koncertów w najważniejszych centrach muzycznych obu państw.
Mimo, że teatr operowy dominował w jego bogatej karierze, to jednak nie unikał prowadzenia koncertów symfonicznych tylko w Hiszpanii, jako główny dyrygent, prowadził orkiestry symfoniczne w Walencji, Barcelonie i Madrycie. Amerykanie znali go głównie z koncertów w Chicago, Los Angeles, San Francisco, Nowym Jorku.
W marcu 2001 roku zdecydował o zakończeniu swojej bogatej kariery. Jego pożegnaniem z teatrem operowym był marcowy spektakl Parsifala Ryszarda Wagnera prowadzony przez niego z Teatro Real, którym od 1997 roku kierował. Partię Parsifala śpiewał Placido Domingo. – „Pozostawił nam pod pachą wspaniałego „Parsifala” jako swoje ostatnie świadectwo” – napisał Juan A. Vela, krytyk madryckiego dziennika „EL Pais”. Zmarł siedem miesięcy później – 10 października 2001 roku, w wyniku choroby nowotworowej, z którą od kilku lat dzielnie walczył.
Czopek Adam
