Jedne źródła podają, że urodziła się w Warszawie 22 grudnia 1919 roku, inne że przyszła na świat w  tym samym roku, ale w Grodnie. W tym wszystkim jedno jest pewne, była córką Franciszka Halskiego, technika drogowego i Katarzyny z Guzików. Od 1927 mieszkała z rodziną w Białymstoku, gdzie w 1934 ukończyła szkołę powszechną i rozpoczęła naukę w gimnazjum handlowym. W latach 1937-39 kształciła się w szkole muzycznej w Grodnie. Kolejnym etapem jej wokalnej edukacji był wydział wokalny Wyższej Szkoły Muzycznej w Wilnie, który ukończyła w 1945 roku. Po wybuchu II wojny światowej pracowała w Grodnie najpierw w elektrowni miejskiej, później była bileterką na dworcu kolejowym i urzędniczką. Od stycznia do czerwca 1945 występowała kilka tygodni w repertuarze muzycznym w Teatrze Miejskim w Grodnie. W lipcu 1945 przyjechała do Bydgoszczy i od przyjazdu do września pracowała w rozgłośni Polskiego Radia. Jeszcze w tym samym roku przeniosła się do Wrocławia, gdzie od roku działał już teatr operowy, i gdzie miała szansę zaistnieć jako śpiewaczka. Natura obdarowała ją rzadkim rodzajem głosu – „piękny sopran lirico – spinto, z łatwością wyśpiewywania koloraturowych pasaży”.

Debiutowała 30 lipca 1946 w Operze Wrocławskiej jako tytułowa bohaterka Madama Butterfly, którą wystawiono specjalnie dla niej, dyrygował Stefan Syryłło, partię Pinkertona śpiewał Władysław Szeptycki. Po przesłuchaniu, które wypadło więcej niż dobrze, dyrektor Stanisław Drabik zdecydował, że specjalnie dla niej wystawi tą operę Pucciniego. „Potrafiła w zupełności stanąć na wysokości zadania. P. Halska posiada pierwszorzędny materiał głosowy, miły w barwie, pełen wyrazu sopran liryczny, który w poszczególnych momentach nabiera charakteru wybitnie dramatycznego, a przy tym wdzięczna aparycja zewnętrzna pozwala rokować artystce jak najlepszą przyszłość.” – napisano po jej debiucie. A jednak po kilku miesiącach pobytu we Wrocławiu i wejściu w partię Moniuszkowskiej Halki (premiera 23 czerwca 1947) zdecydowała, że przenosi się do Warszawy. Została solistką Sceny Muzyczno-Operowej przy Marszałkowskiej 8, gdzie debiutowała 9 września 1947, jako Moniuszkowska Halka, dopiero trzy miesiące później 30 grudnia odnotowano Jej drugi występ; była to tytułowa Madama Butterfly. To były tylko jej dwa warszawskie przedstawienia, nie bardzo umiała się odnaleźć w atmosferze warszawskiego zespołu. W sezonie 1948/49 wróciła do Opery Wrocławskiej, pozostała jej wierna do końca kariery. To na tej scenie odnosiła swoje największe sukcesy tworząc niezapomniane kreacje w: Halce, Madama Butterfly oraz Violetty w Traviacie. Pierwszą partię śpiewała  w dwóch inscenizacjach, z 1947 i  1949, drugą w  trzech z 1946, 1950 i 1952. Ta ostatnia inscenizacja utrzymała się w repertuarze przez 438 przedstawień, z których większość śpiewała. „Halina Halska w partii tytułowej w czystym swym głosie odzwierciedlała całą gamę uczuć – od słodyczy rozszczebiotanej dziewczyny – przez tęsknotę – do tragicznego bólu.”  – napisał po jednym z przedstawień Butterfly Wojciech Dzieduszycki. Czasami, choć rzadko, przyjmowała zaproszenia z innych teatrów; partię Butterfly śpiewała kilka razy w Operze Bałtyckiej w 1953 roku, w październiku 1956 występowała w Teatrze Wielkim w Poznaniu  jako Halka.

Z czasem dołożyła do repertuaru Marzenkę w Sprzedanej narzeczonej (1949), Norinę w Don Pasquale (1954), Leilę w Poławiaczach pereł (1955), Łucję w  Łucji z Lammermoor (1957), Pani Fluth w Wesołych kumoszkach z Windsoru Otto Nicolai (1953), Zerlinę w Fra Diavolo Françoisa Aubera(1958) oraz Violettę w Traviacie Verdiego (1960). W sumie miała repertuar zbudowany z 15 partii operowych. To właśnie ich kreacje sprawiły, że przez lata miała status primadonny i była ulubienicą wrocławskiej publiczności. Wrocław miał dla artystki wymiar osobisty, poznała w tym mieście adwokata Zbigniewa Fijałkowskiego, a w 1963 roku została jego żoną. Po Poławiaczach pereł można było przeczytać, „Z prawdziwą przyjemnością słuchaliśmy pięknego jasnego i lekkiego głosu Halskiej – podziwialiśmy łatwość techniczną, z jaką wykonywała najtrudniejsze partie I i II aktu. Jest to śpiewaczka, która każdą rolą pokazuje stały rozwój i wielką troskliwość o stronę muzyczną.” – pisał w swojej recenzji Ryszard Bukowski. W sezonie 1956/57 odbyła dwumiesięczne tournée po Wietnamie, towarzyszyli jej: Ryszard Bakst, pianista i Zenon Hodor, skrzypek.  

Przewrotny los nie oszczędził jej przykrych doświadczeń. Na początku lat sześćdziesiątych (za dyrekcji Adama Kopycińskiego) zaczęła coraz rzadziej występować, a z dniem  31 sierpnia 1962 przestała pracować w teatrze. Jednak na skutek listu jaki wystosowali wielbiciele jej głosu i talentu oraz interwencji władz miejskich, od 15 sierpnia 1964 została przyjęta ponownie do zespołu. Był to już niestety okres kiedy daje o sobie znać tocząca ją choroba uniemożliwiająca  dalsze występy.

Zmarła przedwcześnie, 13 sierpnia 1966 roku. Od 2001 roku organizowany jest Ogólnopolski Konkurs Wokalny im. Haliny Halskiej-Fijałkowskiej.

Adam Czopek