Podobno, co trudno sobie wyobrazić, dyrygował 200 orkiestrami, poprowadził w sumie ponad 7 tys. koncertów i przedstawień operowych, co obliczyli skrzętni badacze jego bogatej, ponad siedemdziesięcioletniej, kariery. Uchodził za cudowne dziecko i miał absolutny słuch, pierwszą lekcję dyrygentury miał w wieku siedmiu lat u Władimira Bakalennikowa. Debiutował w 1938 roku, mając raptem osiem lat, dyrygował wówczas Orkiestrą Uniwersytetu Idaho, pierwszym dziełem jakim dyrygował była Symfonia Niedokończona Schuberta.
W wieku jedenastu lat dyrygował gościnnie Orkiestrą Symfoniczną NBC. Mając piętnaście lat debiutował jako skrzypek w założonym przez siebie kwartecie smyczkowym – Fina Arts String Quartet. Edukację muzyczną rozpoczął już jako młodzieniec na Uniwersytecie w Pittsburgu, gdzie studiował też języki i filozofię. Później uczył się krótko u Pierre Monteux w Paryżu, równie krótko studiował w Konserwatorium w Rzymie Grę na skrzypcach studiował pod kierunkiem Molderma w Los Angeles. Uchodził za dyrygenta o fotograficznej pamięci partytur, a jego interpretacje oceniano jako bardzo emocjonalne. Chociaż w jego repertuarze symfonicznym dominowała klasyka z Mozartem, Beethovenem Brahmsem, Czajkowskim oraz Schubertem i Mahlerem na czele, to jednak nie unikał muzyki współczesnej, której kompozycje chętnie wprowadzał do swoich programów koncertowych.
Lorin Maazel urodził się 6 marca 1930 roku w Neuilly-sur-Seine koło Paryża, rodzice byli Amerykanami rosyjsko-żydowskiego pochodzenia. Jego ojciec Lincoln Maazel był piosenkarzem, nauczycielem śpiewu i gry na fortepianie oraz aktorem. Matka Marion Shulman Maazel była założycielką Pittsburg Youth Symphony Orchestra. Można więc powiedzieć, że przyszły mistrz batuty miał dzieciństwo otoczone muzyką. Jego kariera rozwijała się wręcz w ekspresowym tempie najpierw z Ameryce, gdzie mając zaledwie piętnaście lat zaliczy swoje pierwsze tournée, później w równie ekspresowym tempie będzie rozwijał swoją europejską karierę. Już od 1955 roku podejmuje współpracę z Teatro La Fenice w Wenecji, od 1967 zaczyna się pojawiać w mediolańskiej La Scali, gdzie prowadzi przedstawienia operowe (Falstaff Verdiego, Turandot, Madama Butterfly i Dziewczyna z zachodu Pucciniego, Fidelio Beethovena i koncerty symfoniczne. W latach 1965 – 1971 był dyrektorem muzycznym Deutsche Oper w Berlinie Zachodnim. Od 1982 do 1984 był dyrektorem muzycznym Wiener Staatsoper. Każda z instytucji, którą kierował oceniała bardzo pozytywnie czasy jego dyrekcji.
W 1960 roku, jako pierwszy amerykański dyrygent, debiutuje na Festiwalu Wagnerowskim w Bayreuth, pierwszym dziełem jakie tutaj zaprezentował był Lohengrin, kilka lat później będzie dyrygował Pierścieniem Nibelunga. Od 1963 roku będzie częstym dyrygentem na Festiwalu w Salzburgu. Głośno było o jego wyczynie w Londynie, gdzie w 1988 roku jednego dnia, z trzema różnymi orkiestrami, prowadził wykonania wszystkich symfonii Ludwiga van Beethovena. Był też dyrektorem muzycznym Bawarskiej Orkiestry Radiowej w Monachium oraz Francuskiej Orkiestry Narodowej w Paryżu i Radiowej Orkiestry Symfonicznej w Berlinie. Dyrygował muzyką do trzech filmów operowych: Don Giovanni (1979), Carmen (1984) i Otello (1986). 2 lipca 1984 roku debiutował na festiwalu operowym Arena di Verona, rozpoczął od koncertu symfonicznego z orkiestrą Teatro alla Scala, w 1990 dołożył do swoich osiągnięć na tym festiwalu Requiem Giuseppe Verdiego z Orkiestrą Filharmonii Moskiewskiej. Dwa lata później koncertowe wykonanie Porgy and Bess Gershvina.
Równie bogata jest jego amerykańska kariera, ta jednak bardziej była skoncentrowana na dyrygenturze symfonicznej. Chociaż już w listopadzie 1962 roku debiutował Don Giovannim Mozarta w nowojorskiej Metropolitan Opera. Rok później prowadził Kawalera z różą Ryszarda Straussa, który jest dla dyrygenta trudnym egzaminem. Wrócił w 2008 roku i prowadził cykl przedstawień Walkirii Wagnera, kolejny powrót w 2013 roku dla Don Carlosa Verdiego, który okazał się jego ostatnim dziełem jakie prowadził w tym legendarnym teatrze – 16 marca dyrygował ostatni raz. W latach 2002-2009 kierował Filharmonią Nowojorską, najstarszą amerykańską orkiestrą. Pełnił funkcję dyrektora muzycznego The Cleveland Orchestra I Pittsburg Symphony Orchestra. W 2009 roku wspólnie z żoną Dietlinde Turban powołali do życia Festiwal Castleton, którego ideą była pomoc młodym muzykom w doskonaleniu ich umiejętności.
W 1980 roku pojawiła się jako dyrygent sławnych Koncertów noworocznych w wiedeńskiej Złotej Sali Musikverein. Jego emocjonalne interpretacje muzyki Straussów prezentowane z zegarmistrzowską precyzją, na tyle przypadły do gustu wiedeńskiej publiczności, i członkom orkiestry Wiedeńskich Filharmoników, że zapraszano go do prowadzenia tych koncertów regularnie do 1986 roku. Po latach przerwy wrócił w 1994 roku, po którym jeszcze trzykrotnie stawał jeszcze jako dyrygent noworocznych koncertów. Historycznie należał do grona najczęściej zapraszanych dyrygentów tych prestiżowych koncertów.
Lorin Maazel był przyjacielem oraz wielkim miłośnikiem twórczości Krzysztofa Pendereckiego, którego poznał w latach osiemdziesiątych. Dyrygował wielokrotnie wykonaniami kompozycji Pendereckiego. W 1997 roku, pod jego batutą prawykonano VII SymfonięSiedem bram Jerozolimy, podczas obchodów 3000-lecia zdobycia Jerozolimy przez króla Dawida. W 1989 roku poprowadził wykonanie IV Symfonii, napisanej przez Pendereckiego na zamówienie rządu francuskiego dla uczczenia dwusetnej rocznicy Rewolucji Francuskiej. Kompozycję tę wykonał po wielu latach w Warszawie z orkiestrą Sinfonia Varsovia podczas jubileuszowego Festiwalu Krzysztofa Pendereckiego, który odbył się w listopadzie 2013 roku. Wcześniej wystąpił w Polsce w 2007 roku z Filharmonikami Nowojorskimi.
W marcu 2010 roku podano do wiadomości, że od sezonu 2012/13 zostanie głównym dyrygentem i dyrektorem muzycznym Filharmonii Monachijskiej. Zdążył poprowadzić jedynie kilka koncertów, a na początku 2014 roku odwołał wszystkie planowane. W czerwcu 2014 roku, ze względu na pogarszający się stan zdrowia, ogłosił swoją rezygnację ze stanowiska dyrektora muzycznego Monachijskiej Filharmonii, ze skutkiem natychmiastowym.
Zmarł 13 lipca 2014 roku mając 84 lata, w swojej posiadłości Castleton Farms w Wirginii w wyniku powikłań zapalenia płuc, w trakcie przygotowań do kolejnej edycji swojego festiwalu.
Adam Czopek
