W czwartek 29 lutego zmarł nagle podczas podróży po Albanii Marcin Bronikowski, wspaniały śpiewak operowy, którego kariera związana była z najważniejszymi scenami operowymi na świecie. Miał zaledwie 55 lat.
Urodził się w 1968 roku w Warszawie i w tym mieście rozpoczął muzyczną edukację. Najpierw uczył się gry na trąbce w Liceum Muzycznym im. K. Szymanowskiego, później rozpoczął prywatną naukę śpiewu u Jadwigi Dzikówny. Jednak studia skończył już w Konserwatorium w Sofii, w klasie prof. Rusko Ruskowa, dyplom otrzymał w 1992 roku. Kolejnym etapem jego śpiewaczej edukacji była Accademia Rossiniana w Pésaro, gdzie pracował pod kierunkiem Alberto Zeddy oraz w mediolańskiej La Scali na kursach Carlo Bergonziego. Debiutował 1 kwietnia 1992 roku na scenie Opery Narodowej w Sofii jako Figaro w Cyruliku sewilskim Gioacchino Rossiniego.
Był laureatem wielu nagród na prestiżowych międzynarodowych konkursach wokalnych, m.in. w Vérviérs (Belgia) – III. nagroda; w Pampelunie (Hiszpania) – I. nagroda i dodatkowo nagroda specjalna za interpretację dzieł operowych (te nagrody przyznało mu jury pod przewodnictwem José Carrerasa); w Warszawie I Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. St. Moniuszki, 1992 – III. nagroda; w Bilbao w Hiszpanii – I. nagroda. Otrzymał też wyróżnienie w Cardiff (BBC) i w Jerozolimie (konkurs im. Bernsteina). W Pretorii (RPA) przyznano mu III. Nagrodę, a w Helsinkach – został laureatem I. nagrody.
Po powrocie z Bułgarii rozpoczął współpracę z polskimi teatrami operowymi. Pierwszym była Opera na Zamku w Szczecinie, gdzie debiutował 27 marca 1994 partią Eugeniusza Oniegina. W listopadzie tego samego roku podjął współpracę z Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie, pierwszą partią jaką zaśpiewał na jego scenie był Albert w Werterze Masseneta – 30 listopada 1994. Jednym z pierwszych i głośniejszych warszawskich sukcesów był Escamillo w Carmen. – „Bohaterem wieczoru był Marcin Bronikowski (Escamillo). Słynną arię Toreadora zaśpiewał z wigorem, władczo, „rozpalając” spektakl do czerwoności. Jego rytmiczna precyzja i świetna interpretacja tekstu zawładnęły publicznością i Bronikowski dostał ekstatyczną owację.” – napisano po tej premierze. Partia torreadora była dla niego wyjątkowo szczęśliwa. W 2004 roku debiutował nią na scenie mediolańskiej La Scali, ponadto oklaskiwano go w tej roli w Macau, Trieście, Mosadzie, Udine, Salzburgu i Szczecinie. Z czasem do warszawskich kreacji dołoży wytwornego Georgio Germonta w Traviacie, znakomitego Markiza Posę w Don Carlosie Verdiego. Wiele uznania przyniosła mu świetna kreacja Lorda Ashtona w Łucji z Lammermoor – „Partię lorda Ashtona, trawionego rodowymi ambicjami i strachem o swoją pozycję brata Łucji, śpiewał – z pełnym powodzeniem – Marcin Bronikowski. Zaprezentował nie tylko wyczucie belcantowego stylu i znakomitą ekspresję, ale również świetnie brzmiący, w każdym rejestrze, głos o pięknej barwie. Swobodą prowadzenia frazy i wyrazistością gry aktorskiej przekazał, w pełnym wymiarze, emocje niesione muzyką. Wszystko to razem pozwoliło mu stworzyć kreację, o której trudno będzie zapomnieć.” – napisałem po tej premierze. (Muzyka21 nr 4 2008). Przyjmuje też zaproszenie innych polskich teatrów operowych, oklaskiwano go w Teatrze Wielkim w Poznaniu, Operze Nova w Bydgoszczy, Operze na Zamku w Szczecinie. W kwietniu 2012 roku na scenie Teatru Wielkiego w Poznaniu obchodził jubileusz 20.lecia pracy artystycznej, zaśpiewał w tej okazji ponownie partię Alberta w Wertherze oraz tytułowego Eugeniusza Oniegina w operze Czajkowskiego.
Sukcesy jakie odnosił na naszych scenach oraz jego wspaniały barytonowy głos (baryton liryczny) sprawiły, że zaczynają się o młodego polskiego barytona upominać zagraniczne sceny, i to te najbardziej prestiżowe z Bayerische Staatsoper w Monachium, Deutsche Oper w Berlinie, londyńską Covent Garden, Teatro La Fenice w Wenecji, moskiewskim Bolszoj i Semperoper w Dreźnie na czele. Podejmuje też występy w dalekiej Australii i Nowej Zelandii. Odnoszone na tych scenach sukcesy sprawiły, że o jego kapitalnych kreacjach wokalno-aktorskich bywa głośno w operowym świecie. Uchodził za świetnego Marcella w Cyganerii, Hrabiego Nevérs w Hugonotach, Hrabiego Almaviva w Weselu Figara, Markiza Posę w Don Carlosie, Renata w Balu maskowym, tytułowego Eugeniusza Oniegina w operze Czajkowskiego. Pełny repertuar tego śpiewaka liczył ponad 35 partii.
Adam Czopek
