Świat uważał go za jednego z największych dyrygentów XX wieku. Każdy koncert przez niego prowadzony był dla melomanów niezwykłym przeżyciem duchowym. Koncerty orkiestr pod jego batutą były „niezapomnianym transcendentalnym przeżyciem”. Słynął z tego, że nad przygotowaniem każdego koncertu pracował długo i wytrwale, zanim uznał, ze utwór w jego interpretacji jego gotowy do zaprezentowania go publiczności, potrafił przeprowadzić około stu prób. Należy zaznaczyć, że z zasady ćwiczył i dyrygował z pamięci. Był bardzo wymagający, jeśli chodzi o brzmienie i barwę orkiestry, ćwiczył, dopóki dźwięk orkiestry w pełni go zadawalał. Tak było w Monachium w przypadku jednej z symfonii Antona Brucknera, którego twórczość darzył wyjątkową estymą. Uważał tego kompozytora za największego symfonika na świecie. Jego muzycznym idolem był Wilhelm Furtwängler.

Generalnie był dyrygentem symfonicznym, opera zupełnie go nie interesowała. Mówiono, że kiedy podnosił batutę hipnotyzował publiczność. Przeszedł do historii muzyki jako artysta nieuznający nagrań, uważał bowiem, że są one niezdolne do oddania istoty rzeczy jego interpretacji. Dlatego większość koncertów z jego udziałem wydano dopiero po śmierci muzyka, za zgodą jego syna. Dochody uzyskane ze sprzedaży nagrań Celibidache zasilają wskazane przez syna fundacje charytatywne. Szczególną sławą cieszą się wydane w latach 1990 – 1992 symfonie Brucknera zarejestrowane w Filharmonii Monachijskiej i w Suntory Hall w Tokyo, z zespołem Filharmoników Monachijskich, których od 1979 roku był głównym dyrygentem.
Celibidache był Rumunem, urodził się 28 czerwca 1912 roku w mieście Roman, ale dorastał w Jassy. Jego ojciec był oficerem kawalerii. Kiedy odmówił synowi finansowania studiów muzycznych i naciskał, by Sergiu zrobił karierę w polityce, ten po prostu zerwał wszystkie kontakty z rodziną i wyjechał do Berlina. Pod jego muzyczną edukacją podpisali się: Heinz Tiessen – kompozycja, Kurt Thomas Walter Gmeindl i Fritz Stein – dyrygentura w Hochschule für Musik w Berlinie. Studia doktoranckie (filozofia i muzykologia) ukończył w 1944 roku na berlińskim Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma. Po studiach osiadł w Berlinie i związał swoje artystyczne losy z zespołem Berlińskich Filharmoników, których w latach 1945 – 1952 był głównym dyrygentem oraz jej najmłodszym generalnym dyrektorem muzycznym. W tym czasie (1946) solistą jednego z koncertów jakie prowadził był polski pianista Raul Koczalski, który grał Koncert fortepianowy f-moll Chopina, koncert był transmitowany przez radio, a po latach wydany na płycie. „To był wspaniały artysta, prawdziwy grand seigneur fortepianu – wspominał Koczalskiego Celibidache w rozmowie z Józefem Kańskim.

Po przejęciu orkiestry przez Herberta von Karajana, którego wybrali członkowie orkiestry, wyjechał do Włoch. Tam nawiązał współpracę z Orchestra Sinfonica Siciliana oraz La Scala w Mediolanie, gdzie debiutował w październiku 1953 roku prowadząc koncert symfoniczny. Do 1979 roku będzie krążył po Europie prowadząc zespoły symfoniczne w Kopenhadze, Paryżu, Rzymie, Turynie, Sztokholmie, Londynie. W lutym 1984 roku oficjalnie debiutował w USA, w Carnegie Hall w Nowym Jorku. Ugruntowując swój wizerunek ekscentryka i trudnego, łatwo wpadającego w złość, muzyka. Mimo tego muzycy chętnie grali pod jego batutą poddając się jego, wymagającej pełnego oddania muzyce, tyranii.
W 1979 roku dostał angaż swojego życia. Wrócił do Niemiec i został szefem orkiestry Filharmoników Monachijskich, będzie nim do śmierci. Tutaj pokazał na co go stać! Z Monachijczyków w krótkim czasie zrobił jedną z najlepszych orkiestr świata. Chwalono ją szczególnie za dbałość o brzmieniowe niuanse i przejrzystość faktury, co oczywiście było zasługą Celibidache. Często popadał jednak w konflikty z krytyką, która zarzucała mu zbytnie zamiłowanie do wolnych temp. W 1992 roku, w uznaniu jego pracy, nadano artyście Honorowe Obywatelstwo Monachium. Sergiu Celibidache wraz z zespołem Filharmoników Monachijskich wystąpił 8 i 10 lutego 1986 roku w Filharmonii Narodowej w Warszawie. W programie pierwszego koncertu była V Symfonia Brucknera, program drugiego obejmował II Symfonię Brahmsa i Obrazki z wystawy Musorgskiego w instrumentacji Ravela.

Ważną formą działalności Sergiu Celibidache było nauczanie, które rozpoczął w od 1960 roku w Akademii Muzycznej Chigiana w Sienie. Prowadził kursy mistrzowskie z dyrygentury orkiestrowej i nauczał, szczególnie fenomenologii muzycznej, na Uniwersytecie w Moguncji (1978-1992) i Curtis Institute w Filadelfii 1983 – 84.
Po 37 latach nieobecności Celibidache przy pulpicie dyrygenckim Berliner Philharmoniker, artysta został poproszony przez prezydenta federalnego Richarda von Weizsäckera o powrót do Berlina i gościnne poprowadzenie tego zespołu, co miało być symbolem końca komunizmu w Europie i uhonorowanie zjednoczenia Niemiec. Koncert odbył się 31 marca 1992 roku, w programie VII Symfonia Antona Brucknera. O tym że koncert okazał się głośnym sukcesem Maestra i Berliner Philharmoniker, nie ma sensu nikogo przekonywać!
4 czerwca 1996 roku charyzmatyczny mistrz batuty pożegnał się z publicznością. Dwa miesiące później, 14 sierpnia zmarł na zawał serca, w Neuville-sur-Essone we Francji, gdzie został pochowany.
Adam Czopek