W karierze tego znakomitego muzyka, w pierwszym jej etapie, drogą naturalnej i w pełni świadomej selekcji, odpadały po kolei fortepian, a po nim kompozycja, co sprawiło, że dyrygentura stała się głównym środkiem artystycznego wyrazu. Skomponowane przez niego utwory, zgodnie z życzeniem muzyka nie miały pojawiać się w programach koncertowych. Zdecydowano o wykonaniu utworów jakie skomponował podczas koncertu zorganizowanego w Filharmonii Krakowskiej 3 lipca 2021 roku w setną rocznicę urodzin Stanisława Wisłockiego.
Skrzętni badacze jego kariery artystycznej obliczyli, że dał ponad 750 koncertów w kraju i za granicą. Ponad sto pięćdziesiąt utworów nagrał na płyty, co jest dzisiaj dowodem jego dyrygenckiej klasy. Jego nagranie z 1959 roku II koncertu fortepianowego c-moll Sergiusza Rachmaninowa ze Światosławem Richterem i udziałem Orkiestry Filharmonii Warszawskiej, jest często uznawane za najlepszą interpretację tego utworu w historii fonografii. Otrzymał za to nagranie Grand Prix du Disque Akademii Charlesa Crossa w Paryżu. Wszystko to pozwala zaliczyć go do grona najwybitniejszych dyrygentów polskich XX wieku.
Wisłocki uchodził za typowego symfonika oraz znakomitego interpretatora muzyki klasycznej i romantycznej, a także inicjatora wielu prawykonań polskiej muzyki współczesnej. Przez blisko pięćdziesiąt lat kształtował gusta publiczności poprzez prezentowanie kanonu światowej i rodzimej literatury muzycznej oraz prawykonania muzyki współczesnej. Zyskiwał uznanie i sympatię zespołów, z którymi pracował, pamięciowym opanowaniem większości partytur, ich precyzyjną interpretacją oraz wielką kulturą osobistą. Był w gronie tych polskich dyrygentów, którzy rozwijali równolegle kariery w kraju i za granicą. Konkurował w tym względzie z Janem Krenzem, Bohdanem Wodiczko, Witoldem Rowickim, Jerzym Semkowem, Stanisławem Skrowaczewskim, Henrykiem Czyżem. W latach 1947–90 występował w wielu krajach Europy, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Japonii. W latach 1962–89 bywał częstym gościem w Ameryce Południowej (głównie w Argentynie i Wenezueli). Miarą popularności i uznania w tej części świata, był tytuł najlepszego dyrygenta w Chile w sezonie. 1971/72
W 1975 roku odbył wielkie tournée artystyczne z orkiestrą Teatro Colón z Buenos Aires, której był dyrektorem muzycznym w sezonie 1981/82. W listopadzie 1981 przygotował z zespołem polskich realizatorów (Lech Komarnicki – reżyseria, Andrzej Majewski – scenografia) i śpiewaków (Bożena Betley – Roksana, Wiesław Ochman – Pasterz i Andrzej Hiolski – Roger) premierę Króla Rogera Karola Szymanowskiego. W 1987 był współtwórcą i dyrygentem Orquesta Filarmónica Nacional w Caracas. Pozostając przy operze należy wspomnieć o wystawionym na scenie kameralnej Teatru Wielkiego przedstawieniu Cosi fan tutte Mozarta, zrealizowanym w maju 1975 roku ze studentami Wydziału Wokalnego i Instrumentalnego Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie.
Stanisław Wisłocki urodził się 7 lipca 1921 roku w Rzeszowie. Edukację muzyczną rozpoczął u Seweryna Barbaga – profesora Lwowskiego Konserwatorium. Zadebiutował jako dyrygent w 1938 roku, prowadząc szkolną orkiestrę Gimnazjum im. Morawskiego w Przemyślu. Wojenne losy zaprowadziły go do Rumunii, gdzie kontynuował studia w Akademii Muzycznej w Timisoarze i w Bukareszcie u George Simonisa (kompozycja i dyrygentura) oraz Emila Michaila (fortepian). W latach 1942-45 pozostawał pod artystyczną opieką George’a Enescu. W Rumunii rozpoczął też swoją karierę artystyczną, występując jako pianista i dyrygent.
Po powrocie do Polski w 1945 roku Wisłocki – wspólnie z Bohdanem Chodyną – założył orkiestrę kameralną Polskiego Towarzystwa Krzewienia Muzyki Ludowej, później przemianowanej na Polską Orkiestrę Kameralną. Dwa lata później założył Orkiestrę Filharmonii Poznańskiej, której dyrektorem artystycznym i dyrygentem był przez 11 lat. Pierwszy koncert nowo powołanej orkiestry odbył się pod batutą Stanisława Wisłockiego 10 listopada 1947 roku. W latach 1961-1967 był dyrygentem Orkiestry Filharmonii Warszawskiej. W latach 1978-82 pełnił funkcję dyrektora i kierownika artystycznego Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach. Występował między innymi z: Claudio Arrau, Arturem Rubinsteinem, Światosławem Richterem, Witoldem Małcużyńskim, Wandą Wiłkomirską, Martą Argerich, Albertem Catelim, Romanem Totenbergiem, Henrykiem Szeryngiem oraz Ivry Gitlisem.
Stanisław Wisłocki był także organizatorem kilku festiwali muzycznych m.in. bachowskiego i mozartowskiego. W 1979 roku zorganizował w Poznaniu festiwal „Beethoven, nasz współczesny”, podczas którego razem z WOSPR-em wykonał w ciągu pięciu dni komplet symfonii Ludwiga von Beethovena. Rok później powtórzył to przedsięwzięcie z symfoniami Brahmsa. Był współorganizatorem pierwszego powojennego Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu w 1952 roku.
Już w 1948 roku rozpoczął równolegle działalność pedagogiczną, przeszedł wszystkie stopnie kariery akademickiej. W 1951 roku objął klasę dyrygentury w PWSM w Poznaniu. Od 1958 roku do marca 1997 roku, pracował w PWSM w Warszawie, gdzie był kierownikiem Katedry Dyrygentury. W tym czasie 1966 roku nadano artyście tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1976 profesora zwyczajnego. W latach 1984–90 był przewodniczącym sekcji muzycznej Narodowej Rady Kultury, W latach 1984–90 był przewodniczącym sekcji muzycznej Narodowej Rady Kultury. Wśród wielu dowodów uznania jakie otrzymał była „Diamentowa Batuta”, nagroda Polskiego Radia. którą otrzymał w 1997 roku, na 60-lecie pracy artystycznej.
Do grona pięćdziesięciu uczniów Maestro Stanisława Wisłockiego należą między innymi: Tomasz Bugaj, Jacek Kaspszyk, Wojciech Michniewski, Tadeusz Wojciechowski, Henryk Wojnarowski Andrzej Straszyński, Ruben Silva i Tomasz Szreder. Każdy z wymienionych swoimi dokonaniami zapisał się trwale w historii polskiej kultury muzycznej.
W 1991 roku z przyczyn zdrowotnych przeszedł na emeryturę, zachowując do 1997 roku etat na uczelni.
Zmarł 31 maja 1998 roku w Warszawie.
Adam Czopek
