Natura obdarzyła ją jednym z najpiękniejszych sopranów lirycznych w powojennych dziejach naszego teatru operowego. Karierę śpiewaczki zaczęła w Bydgoszczy, kontynuowała w Łodzi. W zasadzie te dwa miasta były świadkami jej największych osiągnięć wokalnych. Dzięki jej aktorskiemu talentowi, wysokiej kulturze muzycznej, kreowane przez nią bohaterki nabierały niepowtarzalnych rysów. Była artystką w pełni świadomą swoich możliwości twórczych więc z zasady nie podejmowała się partii przekraczających jej aktualne możliwości. Pozwalało jej to budować karierę w sposób spokojny i konsekwentny. Śpiewu uczyła się w Łodzi u prof. Grzegorza Orłowa i Stanisława Donat-Stałowskiego, a także w Bydgoszczy u prof. Felicji Krysiewiczowej. Jej pedagogiem był też przez jakiś czas słynny polski baryton Wacław Brzeziński.

Urodziła się 31 maja 1919 roku w Batumi, portowym mieście na Kaukazie w Gruzji, była córką Jana i Julianny z domu Ebert. Na początku lat 20 rodzina Skowronów postanowiła wrócić do Polski, co okazało się trudnym przedsięwzięciem. Podróż z Batumi do Polski, trwała prawie trzy miesiące, w okropnych warunkach sanitarnych. Skowronowie zamieszkali początkowo w Topoli koło Stopnicy, a następnie w Krakowie. Wreszcie w 1923 roku osiadają w Busku Zdroju, gdzie ojciec otrzymał pracę elektryka w sanatorium „Górka”. W tym mieście  rozpoczęła naukę w Szkole Powszechnej, również tutaj uczęszczała do Gimnazjum i Liceum. W 1939 roku rodzina przenosi się do Ostrowca Świętokrzyskiego, gdzie Lidia Skowron  skontaktowała się z organistą kościoła pw. św. Michała aby włączyć się w działalność Towarzystwa Muzycznego. Została członkiem chóru kościelnego. W kościele w Ostrowcu Świętokrzyskim  poznała Franciszka Wesołowskiego nauczyciela muzyki, (później jej męża, który następnie został profesorem Akademii Muzycznej w Łodzi). To właśnie on pierwszy zwrócił uwagę na piękno jej głosu , szlachetność jego brzmienia i zaproponował jej bezpłatne lekcje śpiewu.

 Po wojnie spędzonej w Ostrowcu, od 1 czerwca 1945 roku rozpoczęła naukę w Państwowej Szkole Muzycznej w Bydgoszczy. Już po pierwszych lekcjach śpiewu, jej nauczycielka Felicja Krysiewiczowa z Arnoldem Rezlerem ustalili, że na otwarcie Rozgłośni Polskiego Radia w Bydgoszczy, Lidia Skowron zaśpiewa z orkiestrą Suitę Pieśni: Nad polskim morzem S. Kwaśnika. Stało się to 1 lipca 1945 roku i zostało niezwykle serdecznie przyjęte przez radiosłuchaczy Od tego momentu przeciętnie dwa razy w miesiącu miała radiowe występy, jak powszechnie mówiono – „z Orkiestrą Rezlera”. 28 czerwca 1946 roku występem na specjalnym koncercie szkolnym w pełni potwierdza swój śpiewaczy talent. Do 1952 roku współpracuje z Pomorską Orkiestrą Symfoniczną. 24 września 1952 roku Lidia Skowron-Wesołowska ukończyła jako ekstern Średnią Szkołę Muzyczną w Łodzi. Nadal jednak jest związana z bydgoskim środowiskiem muzycznym. Występuje też w Filharmonii Krakowskiej kierowanej wówczas przez Bohdana Wodiczkę.

Jedną z jej pierwszych kreacji operowych jest Pamina w montażu Czarodziejskiego fletu Mozarta wystawionym 23 stycznia 1953 roku w Bydgoszczy i powtórzonym 25 stycznia w Toruniu. W lutym 1956 roku została solistką Studia Operowego w Bydgoszczy, które szybko stanie się Operą Bydgoską. Na tej scenie zadebiutowała 21 września 1956 jako Zuzia w Verbum nobile Moniuszki, przedstawienie zagrano ponad 50 razy. 2 stycznia 1958 roku to niezwykle ważny dzień w jej artystycznym życiu, premiera Strasznego dworu z nią w partii Hanny. Mogła po niej przeczytać: „Na czele wykonawców stanęła Lidia Skowron (Hanna), jak zawsze świetna głosowo, pozostawiając resztę zespołu daleko za sobą.” – napisał Jerzy Stefan. Ta premiera okazała się poniekąd przełomem w jej karierze, wiedziała już, że scena operowa jest jej powołaniem. Utwierdzały ją w tym przekonaniu kolejne udane premiery, po których zbierała wyrazy uznania od krytyków i wielkie brawa od zachwyconej jej głosem publiczności. Temperaturę pierwszych scenicznych występów młodej śpiewaczki wyznaczają Antonia w Opowieściach Hoffmanna (3 marca 1959), tytułowa Hrabina w operze Moniuszki (7 lutego 1960), po której napisano, że była „prawdziwą ozdobą premierowego przedstawienia”. Hrabina okazała się ostatnią premierą Studia Operowego w Bydgoszczy, które z dniem 22 lutego 1960 przemianowano na teatr Muzyczny Opery i Operetki w Bydgoszczy. W bydgoskim teatrze operowym pracowała do sierpnia 1962 roku. Pierwszą premierą nowo powołanego teatru było Życie paryskie, w którym zagrała rolę Metelli. Zanim pożegna się z bydgoskim teatrem zdąży jeszcze odnieść sukces jako Małgorzata w Fauście iwystąpić w Ciekawskich niewiastach Wolfa-Ferrariego (Rozalia). Wróci do Bydgoszczy w 1966 roku by z okazji jubileuszu dziesięciolecia wystąpić w partii Hrabiny.

W 1962 roku Lidia Skowron, za sprawą Zygmunta Latoszewskiego, została solistką  Opery Łódzkiej, później Teatru Wielkiego, gdzie pracowała do 1978 roku. Występy w Operze Łódzkiej rozpoczęła 26 sierpnia 1962 od Cyganerii Pucciniego, w której z dużym sukcesem zaśpiewała partię Mimi. Rok później sukcesem kończy się jej kreacja najpierw Donny Anny w premierze Don Juana Mozarta (9 kwietnia 1963), później Amelii w Balu maskowym (30 sierpień). Równie głośna okazała się premiera Manon Masseneta z jej kreacją tytułowej roli (30 grudnia 1964). „Ta popisowa, lecz niełatwa partia znalazła znakomitą odtwórczynię w Lidii Skowron. Jej przekonywujące, pełne umiaru aktorstwo, niezwykła wzruszająca żarliwość, połączone z nieskazitelnym, doskonałym kunsztem wokalnym stworzyły w sumie kreację, na którą trzeba czekać niekiedy całe lata” – napisano po tej premierze w „Słowie Powszechnym” z dnia 9 lutego 1965 roku.

Wreszcie nadchodzi długo oczekiwany dzień otwarcia nowego gmachu Teatru Wielkiego w Łodzi. Pierwszą premierą jest wystawiona 17 stycznia 1967 roku Halka z Lidią Skowron w partii Halki i Tadeuszem Kopackim w roli Jontka. „Obdarzona raczej lekkim, lirycznym głosem, potrafi za to władać tym głosem z wybitną maestrią, a przy tym jest artystką o wysokiej kulturze i muzykalności – to też czystość intonacji, szlachetność frazowania, giętkość głosu we wszystkich, bynajmniej nie tak rzadko w partii Halki rozsianych ozdobnikach i pasażach, sprawiała prawdziwą satysfakcję.”  – napisał Józef Kański w „Ruchu Muzycznym” nr 5 z 1967 roku. Z kolei  „Słowo Powszechne” z 25 stycznia 1967 roku odnotowało: „Po wojnie nie słyszało się takiej Halki, jak Lidia Skowron”. Nowy teatr, nowa scena, nowe możliwości, wszystko to wykorzystała w dalszej swojej artystycznej działalności. Nedda w Pajacach, Bronka w Janku Żeleńskiego, Jarosławna w Kniaziu Igorze Borodina, Zuzanna w Tajemnicy Zuzanny Wolfa-Ferrariego, Bogna w Legendzie Bałtyku Nowowiejskiego. Jedną z jej ostatnich premier były Wesołe kumoszki z Windsoru (9 czerwiec 1973), po której napisano: „Na wielkie uznanie zasłużyła kreacja Lidii Skowron, która trudną partię Pani Fluth wykonała z imponującą precyzją, wyraziście, bez prześlizgiwania się po dźwiękach, zaś rolę ujęła znakomicie, grając z duża kulturą, wdziękiem i umiarem” –  Anna Iżykowska  z „Głosu Robotniczego” z 15 czerwca 1973 roku.

W 1985 roku, będąc już na emeryturze Lidia Skowron wystąpiła gościnnie w Śpiewniku domowym Moniuszki w reżyserii Adama Hanuszkiewicza w Teatrze Powszechnym. Wspólnie z Władysławem Malczewskim wsparła wówczas swym mistrzostwem młodych wykonawców, występujących w tym interesującym spektaklu.

W roku akademickim 1976/1977 Lidia Skowron podjęła pracę pedagogiczną na Wydziale Wokalno – Aktorskim w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi. Jej uczennicą jest m.in. Jolanta Bibel, solistka Teatru Wielkiego z Łodzi.

Zmarła 21 lipca 2002 roku.

Adam Czopek